22 marca 1940 – zbrodnia katyńska – lekcja historii.

Na przełomie kwietnia i maja 1940 roku zamordowano ok. 22 tys. polskich jeńców wojennych, oraz więźniów z więzień w Zachodniej Białorusi i Ukrainy. Zbrodni dokonano w okresie od 3 kwietnia do 16 maja 1940 roku.

Wejście na Cmentarz Wojskowy w Katyniu

Ofiary zbrodni zostały pogrzebane w Katyniu pod Smoleńskiem, Miednoje koło Tweru i Piatichatkach na przedmieściu Charkowa. 5 marca 1940 roku Ławrientij Beria – Ludowy Komisarz Spraw Wewnętrznych ZSRR skierował do Józefa Stalina notatkę, w której informuje, że polscy jeńcy wojenni oraz więźniowie stanowią „zdeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy radzieckiej”, oraz stwierdził, że NKWD ZSRR uważa za zasadne rozstrzelanie więźniów, bez wzywania skazanych, bez przedstawiania zarzutów, bez decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia. Notatka posiada cztery zatwierdzające podpisy: Stalina, Woroszyłowa, Mołotowa i Mikojana oraz dopiski – Kalinin – za, Kaganowicz – za.

22 marca 1940 roku Beria wydał rozkaz nr 00350 „ O rozładowaniu więzień NKWD”.

W Katyniu (12 maja) z ostatniego transportu zostali zamordowani m. in.: kontradmirał Xawery Czernicki oraz generałowie Bronisław Bohatyrewicz, Henryk Minkiewicz i Mieczysław Smorawiński, a także jedyna kobieta – ppor. Janina Lewandowska. Po drugiej wojnie światowej zbrodnia katyńska w PRL była ukrywana, aż do 1990 roku.

Za solidarnosc.gda.pl

• « poprz.
• nast. »